Yüreği Yakan Veda

Yüreği Yakan Veda

Vedalar soğukmuş, öyle yazmış bir şair,
Oysa ben, içimle savaşıyorum hâlâ,
Dudaklarım titrerken suskun gecelerde,
Yüreğim kor ateşte yanıyor, duyamaz mısın?

Bir mevsim kayıyor içimden habersiz,
Rüzgar bile bana acıyor, usulca esiyor,
Sensizliğe dair ne varsa önümde şimdi,
Ve her şey sende kalmış gibi eksiliyor…

Gözlerinle başlardı en güzel sabahlar,
Şimdi geceler kadar karanlık bakıyor dünya.
Hani gidersin de döner sandım ya bir ara,
Meğer bazı gidişler dönmek için değilmiş asla.

Elimi tutan yok, gökyüzü boş kalmış,
Sanki yıldızlar bile seninle gitmiş,
Bir veda bırakmışsın, kelimesiz, sessiz,
Ama içimde yankısı kıyamet gibi bitmiş.

“Vedalar soğuk olur” demişsin ey şair,
Benim içim neden yanardağ gibi tutuşuyor?
Bir ayrılık bu kadar mı yakar insanı?
Söyle, bu yangını hangi rüzgar söndürüyor?

Ben seni bırakmadım, sen gittin usulca,
Oysa içimde bin umut dizilmişti yola,
Seni beklemişti her şey, her an, her düş,
Şimdi her biri öksüz, her biri yarım kaldı.

Bir veda bırak bana, olsun bari sıcak,
Soğuk vedalar yüreğimi donatıyor çünkü.
Ama seninki bambaşka, alevli bir suskunluk,
Ve ben o suskunlukta kül oluyorum her günkü.

Yüreğim yanıyor, ey kalemi güçlü şair,
Sen satırlarla anlat, ben gözyaşımla tamamlayayım,
Sen kelime kelime anlat ayrılığı,
Ben tek bir bakışta tekrar tekrar yaşayayım.

Vedalar soğukmuş, belki sana öyle geldi,
Ama bana göre veda, cehennemin öteki yüzü,
Çünkü bir sevda giderken, geride kalan,
Sadece boşluk değil, yanık bir yürek olurdu.

Doğan Çeçen